Dít is dus Harry van Iersel!!!

Wat wij nu weer meegemaakt hebben wil ik toch even delen met de familie.

Onze Mickey woont nu elf jaar bij ons. Hij maakt echt deel uit van het gezin. Sinds een jaartje of negen is het patroon wat Mickey volgt bijna ieder dag gelijk: 's ochtends gaat hij lekker naar buiten en 's avonds als ons pap de hondjes uit gaat laten komt hij samen met hen weer naar binnen. Overdag ligt hij dan vaak gewoon lekker in de tuin of rent hij achter Dido aan.

Afgelopen vrijdag kwam Mickey niet thuis. Vreemd, vooral omdat het zo'n slecht weer was. Vaak zit Mickey bij slecht weer overdag al te zeuren bij de achterdeur, want welke kat haalt graag een nat pak? Mickey in ieder geval niet. Maar ook zaterdag geen spoor van Mickey te bekennen. Zelfs zondag geen Mickey bij de achterdeur...

Het hele gezin maakte zich nu onderhand grote zorgen. De hondjes werden nòg vaker uitgelaten, want dan konden we ondertussen roepen, en ons mam heeft briefjes aan de bomen gehangen.

Gisterenavond ben ik ook naar Udenhout gegaan om te gaan roepen (Mickey heeft nu eenmaal een voorkeur voor vrouwen die hem roepen...). Geen Mickey te bekennen. Tot ons pap opgebeld werd door Harry van Iersel. Harry vond het erg vervelend dat er katten zijn die zijn kippen opjagen en heeft besloten de kat te vangen: onze Mickey die nóóit achter de kippen van ons mam aanzit! Maar Harry heeft Mickey dus gevangen en hem in Drongelen over de Maas in de polder gezet. Over het water zodat hij maar vooral niet zelf terug kan komen!

Wat waren wij kwaad! En wat een tranen hebben er gevloeid! Ons pap heeft Harry nog even teruggebeld om te vragen waar hij Mickey dan precies uitgezet heeft. Daarna zijn we met z'n allen (inclusief de honden) naar Drongelen gereden. En inderdaad, daar is een heeeele grote polder!

Liepen we daar, in het donker met de zaklamp van Stein te schijnen. En maar roepen: MICKEY! De hondjes hadden we meegenomen zodat ook zij mee konden roepen, misschien zou Mickey het blaffen van Scott herkennen...

Ons mam heeft bij de boerderijen daar aangebeld en het verhaal vaak gedaan. De mensen waren erg aardig en behulpzaam. Ondertussen was ook Bart nog gekomen om te helpen zoeken.

We waren al zolang aan het zoeken en roepen....

Nog één keer wilde ik een stukje verder rijden om te roepen. Nog één keer dan... Bart reed achter me aan. We zijn naar een punt gereden waar de weg van de dijk afkeerde en de doorgaande weg overliep in een fietspad. Dit zou het punt zijn waar we een laatste keer zouden roepen en schijnen met de zaklamp. Nog één keer roepen en schijnen dan...

En toen....zag ik iets glinsteren bij een boom bovenop de dijk. Met mijn goede pak en goede schoenen (ik kwam net uit mijn werk) onder het prikkelgaas doorgegaan om door de blubber te gaan kijken of het niet weer een schaap was. En nee, het was geen schaap maar een klein zwart-wit katje! Zou dit...? Zou het echt....? Bart was ondertussen (ook met zijn goede pak en goede schoenen) aan de goede kant van het prikkeldraad ook naar boven op de dijk gelopen. Hij zei dat dit inderdaad onze Mickey was! Dus ik weer door de blubber naar mijn auto gelopen om de bench en een blikje voer te pakken die we meegenomen hadden. Toen wéér door de blubber naar boven op de dijk. Bart nam snel de zaklamp over zodat ik Mickey kon lokken. Hij zat heel angstig en rillerig in een holle boom verstopt. Ik kon hem met het vlees uit het blikje zo uit de boom lokken. Toen hij zag dat ik het was begon hij kopjes te geven, hij was zo blij! Ik heb hem snel gepakt en snel in de bench gestopt: hij zou me nu niet meer ontkomen!

Wat waren we blij! Ons mam kon het niet geloven toen we haar meteen belden. We vlogen elkaar om de nek en stonden daar met tranen in onze ogen van blijdschap.

Wat een mazzel hebben Mickey en wij allemaal gehad! Doordat wij nog één keer geroepen en geschenen hadden met de zaklamp had hij zijn koppie uitgestoken en toen zagen we hem. Er hadden duizenden dingen anders kunnen lopen waardoor we hem nooit meer hadden gevonden!

En wat een !#$%^&* is Harry! Kan hij nòg zo'n vooraanstaande man zijn in Udenhout en kan hij nòg zo'n geschiedenis hebben met de familie Van Erp: dit doe je gewoon niet!!! Er zijn tegenwoordig vele instanties waar je zo'n katje dan naartoe kunt brengen! Je laat zo'n beestje toch niet in zo'n polder verhongeren???

Wij zijn ontzettend blij dat onze Mickey weer lekker bij ons thuis is. Dido is ook blij, ze heeft hem vanmorgen uitgebreid begroet. Zo schattig...

Ons gezin is gelukkig weer helemaal compleet!

Iris